Oğlum bugün gururlandırdı bizi. Annem ağlamaktan konuşamıyor.
Ara karne vereceklermiş diye toplantıya çağırdılar okuldan.
Ben, asıl karnede gitmek istediğim için, bugünküne anneannesi gitti.
Öğretmen, konuşmaya, okumayı söken 4 çocuğumuzun isimleri diyerek başlamış ve tüm velilerden alkış istemiş. Velileri tanımak istediğinde de; annem sadece parmak kaldırıp,
‘anneannesiyim ‘ diyebilmiş. Çünkü ağlamaktan konuşamamış.
Ben de gözlerim dolu anneme çok güldüm.
Fena mı işte, dedim, her gözyaşımız böyle sevinçten, gururdan olsa...
Gerçi ben de anneme çekmişim, düğüne-cenazeye ağlayacak adam lazımsa bizi çağırsınlar.
Hele anne olduktan sonra daha bir sulu gözlü oluyor insan.
Ben ilkokuldayken hatırlıyorum; Ablamla 23 Nisan’larda şiir okurduk, annem izlerken ağlardı.
Hoş şeyler tabi bunlar. Gururlanmanın sevinç gözyaşı...
Umarım, her gözyaşımızın sebebi sevinç olur bundan böyle, bizim ve herkesin....
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder