SARILMAYA KORKTUM

On yedi ay olmuştu arkadaşlarımdan ani ayrılışım.
Aklıma geldikçe üzülüyorum, vedalaşmaya bile fırsatım olmadı diye.
Kimbilir belki de böyle ayrılık daha az dokunur olmuştur onlara.
Ama ya bana ?
Yüzyüze gelebildik aylar sonra .
Özlemim kastı beni; sarılmaya korktum.
Her zamankinden daha hızlı konuştum,
Anlatacak o kadar çok şey vardı ki;
Zamandan taştım, konuşmaya doyamadım.
Çocuklarımız büyüdü, adlarını unutmadan ama yüzlerini görmeden.
Anılarını anlattık zamana sığmadı.
Konudan konuya geçtik geceye yerleşemedik,
Mekan değiştirdik ama süreyi uzatamadık.
Sarılmaya korktum, şimdi akan gözyaşlarım içimde okyanusa döndü.
Bir daha sarılmak istesem, yanımda olmayacaklardı çünkü.
Ne kadar özlediğimi gece anladım.
Kendimi dışa dönük sanırdım
Hasret, kendini içimde büyüttü. Dudaklarım büzüldü.
Dostlarımdan ayrıldım.
Neden olanlara bir kez daha isyan ettim, dişlerimi sıkarak.
Elime geçse parçalayacaktım, içim kin tutarak.
Öyle özlemişim ki; muhabbetlerini dinledim, içim burkularak.
Can dostlarımı gördüm on yedi ay sonra
Sarılmaya korktum; tekrar ayrılmaktan ürktüm.